Na een weekend waarin we achtereenvolgens van Brussel naar Blankenberge naar Oostende naar Nieuwvliet naar Brugge en uiteindelijk terug naar Brussel reden en waar we mama’s en papa’s zagen, gierden met Gunter Lamoot, terrasjes deden, trivial speelden, barbecueden, tot de middag in ons bed lagen, een bezoekje brachten in het ziekenhuis en een nieuw huisgenootje* meebrachten naar Brussel werd het uiteindelijk zondagavond. En sinds ik werk brengt de zondagavond gegarandeerd den kafaar met zich mee.
Al jaar en dag hoor ik mijn mama de zondagavond bezig over den kafaar en nu kan ik mij eindelijk perfect inbeelden wat ze er al al die jaren mee bedoelt. Den kafaar uit zich in: géén zin hebben om te gaan werken, allemaal doemgedachten over de volgende werkweek (bijvoorbeeld beseffen dat je écht vijf (!!) keer véél te vroeg op moet staan), jaloerse gedachten over gepensioneerden, studenten, wereldreizigers,vogeltjes in de lucht die nooit moeten werken,… Samen met den kafaar durven ook wel eens traantjes komen, wat het lief dan weer niet verstaat want… dat helpt je toch geen stap vooruit zeker, al dat geween?
Maar gisterenavond heb ik mezelf vermand. Na een paar traantjes (lees: een huilbui), heb ik mezelf in handen genomen en heb ik mezelf verplicht om nog een terrasje te doen, lekker te eten en te genieten van de laatste uurtjes van een meer dan geslaagd weekend. Ik kwam dan ook tot het besef dat het zoveel beter is om te genieten van het einde van het weekend in plaats van te denken aan de maandagmorgen. En nu maar hopen dat ik ieder weekend zo kan eindigen!
*Ons nieuw huisgenootje is Hugo, onze russische dwerghamster. We hebben hem eigenlijk al langer dan een jaar, maar het was er nog niet van gekomen om hem mee te verhuizen naar Brussel. En sinds de zelfmoord van zijn broertje Nico (Nico & Hugo… snap je ‘t, snap je ‘t?), was het leven in Brugge zodanig eenzaam geworden dat we er ons weer over ontfermd hebben. De tijdelijke babysit (lief zijn papa) was nu eenmaal niet zo’n grote fan van Hugo,dus nu is het tijd voor wat extra liefde en aandacht. En zo komt het dat het lief bij thuiskomst eerst naar Hugo kijkt en dan pas naar mij. 😉
Toerist in eigen land 