Zou..

Zou dat eigenlijk bestaan? Ouders die aan hun pasgeboren kind een naam geven en de volgende dag beseffen dat het toch niet echt de pérfecte keuze was? En zouden ze dan nog kunnen veranderen? Of zouden ze het dan maar laten zoals het is, kwestie van moeilijkheden met de drukker/doopsuiker/oma’s en opa’s te vermijden?

(Vanacht droomde ik dat ik bevallen was van een zoontje Alexander. Maar, toen ik plots besefte dat ik als koosnaampje Alexandertje of Alexanderke gebruikte, vond ik dat plots zo lelijk, dat ik er maar een Lowie van gemaakt heb. Lowietje, dàt vind ik nu echt schoon si.)

Etsy

Ok, ik geef toe. Het is hier kalm. Een beetje té kalm zelfs, naar blognormen. Ondertussen moet ik toegeven dat er toch niet zo’n onweerstaanbare drang is naar schrijven en dat mijn inspiratie soms ver te zoeken is. Een ongelofelijke bewondering heb ik, voor al die bloggers die oprecht interessante stukken kunnen schrijven over een verdorven potje yoghurt in de frigo of een plat getrapte mier in de gang van de buren.

Hoe dan ook, op deze extreem luie zondag, heb ik eindelijk nog eens wat inspiratie gevonden om een interessant postje te schrijven met vooral een goede tip. Al rondsurfend en geïnspireerd door de onlangs bekeken film Alice in Wonderland ontdekte ik Etsy. Oorspronkelijk was ik op zoek naar een ketting met een originele tekening van Alice in Wonderland, maar toen ontdekte ik Etsy en was het hek helemaal van de dam. Om mijn eigen toch ietwat in de hand te houden, heb ik mij beperkt tot de juwelen, maar man… Ik wist eventjes niet meer waar mijn hoofd stond. Vooral niet toen ik de shop van Adorapop ontdekte.

En na héél lang twijfelen (en dan bedoel ik écht héééél lang), kocht ik twee kettingen. Klik en Klik.

Ohja, het waren solden 😉

Dus voor wie ooit eens een origineel cadeautje wil, heb ik maar één adres: Etsy!!

Thank you lord!

Paris Paris

Een jaar geleden is het ondertussen dat ik de deur achter me dicht trok in Parijs en alles achterliet. En hoe moeilijk ik het had in het begin, des te moeilijker was het afscheid. Het was een aanpassing om terug 24/24 en 7/7 bij het lief te zijn en toen ik direct in Brussel ging wonen voelde ik me plots nergens meer thuis. Niet in Brugge, want daar was ik definitief weg, niet meer in Parijs want daar had ik zelfs geen huis meer en al helemaal niet in Brussel want daar kende ik helemaal niets.

Nog steeds heb ik soms het gevoel dat ik Parijs beter ken dan Brussel. Hier bestaat het leven uit werken, uitslapen in het weekend en hier en daar eens een terrasje als het weer het toelaat. In Parijs stond er ieder vrij moment wel iets op het programma om onontdekte plekjes te ontdekken. En dan plots overvalt het mij.. Noem het nostalgie, melancholie of gemis, maar plots wil ik terug in mijn kamertje zitten waar ik vorig jaar zat.

En ja, ik miste het lief en de vrienden en de zussen en broer en de neefjes en de nichtjes en ja, soms had ik er genoeg van en wou ik gewoon thuis zitten en lekker asociaal doen, maar nu zou ik er alles voor doen om terug te keren naar het zorgeloze leventje.

Hoe zeggen ze dat? Het gras is groener aan de overkant?

Hij

Hij is geen grote babbelaar, ik ben het tegenovergestelde en zorg voor voldoende achtergrondgeluid. Hij haalt me soms het bloed van onder mijn nagels, maar is de eerste om het ‘beeld zonder klank-moment’ te doorbreken. Hij durft al eens een halfuurtje ‘Jommekes-Spaans’ te spreken, en hij is de perfecte Kung-Fu imitator. Hij brengt een overload aan vrouwenboekjes mee van zijn werk, ook al laat ik die tot zijn grote ergenis rondslingeren in bed. Hij is een fantastische kok en een goeie gastheer. Hij brengt me tot rust en brengt me soms weer met mijn voetjes op de grond. Hij is een stille, maar lieve nonkel. Hij is een flauwe-moppentapper, zonder dat het irritant wordt. Hij zorgt ervoor dat ons huis geen rommeltje wordt en dat de afwas iedere avond gedaan wordt. Hij laat me iedere avond naar Thuis kijken, ook al vindt hij het oerbelachelijk. Hij doorspit reisgidsen en het internet voor we op reis vertrekken en is mijn persoonlijke gids. Hij weet bijna altijd een antwoord op mijn ‘Waarom’-vragen. Hij deed me stoppen met roken en overtuigt me iedere week om naar de fitness te gaan. Hij verbiedt me om verder dan vijf centimeter van hem in de zetel te zitten en ook ’s nachts pakt hij me goed vast.

Hij… is het beste lief van de hele wereld!

Oeps

Twee maanden geleden is het, dat ik hier nog eens iets geschreven heb. Het is niet dat er hier niets gebeurd is, integendeel. Maar sommige dingen waren dan weer te moeilijk om over te schrijven en andere leken het niet waard om een berichtje aan te weiden. En nu zit ik een beetje ziekjes in mijn zetel en heb ik eindelijk de tijd én de zin om er opnieuw in te vliegen. Laat dat dan maar een voornemen zijn voor 2010: meer bloggen.

Een overzicht van de voorbije maanden, zal ik jullie besparen. Natuurlijk is mijn broer getrouwd. Het was een mooi, wat zeg ik, een fantastisch feest. Toch werd de dag waar we allemaal heel erg naar uitgekeken hadden, overschaduwd door een overlijden in de veel te dichte familie van mijn schoonzus. En toch werd het een mooie dag, vol respect, liefde en steun voor elkaar. Nog maar eens heb ik beseft hoe belangrijk familie is en hoe weinig we daar allemaal bij stil staan.

Misschien komt dat besef ook wel doordat ik in Brussel woon. De laatste tijd vragen ze ons bijna constant: ‘En hoe is dat zo, om in Brussel te wonen’. En dat zijn zo van die vragen waar ik moeilijk een passend antwoord op kan geven. Ondertussen ben ik er al van overtuigd dat ik hier niet wil blijven wonen. Het is ideaal omdat ons werk hier in de buurt is, en natuurlijk is er hier altijd iets te doen en is het dé hoofdstad van België enzovoort maar toch… Pas als ik in Brugge ben, voel ik mij echt thuiskomen. Onze families en vrienden wonen daar, het is er rustig en proper en ik voel me er geen moment onveilig. Zeker als we aan het thema ‘kinderen’ gaan beginnen, wil ik terug naar mijn roots. Maar… zover zijn we (bijlange) nog niet!

Zijn gangetje

Ik weet het, het is hier kalm. Maar alles gaat hier zijn gewone gangetje en daarom staat het bloggen hier tijdelijk op een lager pitje. Toch zijn er een aantal dingen die ik jullie niet wil onthouden.

Afgelopen weekend was het tijd voor de lang verwachte vrijgezellenavond van de schoonzus in spé. We begonnen met een targetspel in Brugge. Hoofdingrediënten: een team gangster, drie teams agenten, een gps en de opdracht om de gangster dood te schieten. Het klinkt simplistisch, maar uiteindelijk liepen we als een gek door Brugge, liepen we 100 toeristen omver, en gingen we zodanig op in het spel dat we er bijna van flauwvielen. Hoe dan ook, het was een fantastisch spel en een goeie start van de vrijgezellenavond. ‘S avonds werd onze Bridezilla verkleed in een bowlingbal en gingen we bowlen (ja, écht waar). Erna nog een paar caféetjes gedaan en uiteindelijk moe en voldaan bedje binnen. Nu de vrijgezellenavond achter de rug is, kunnen we echt beginnen aftellen naar de trouw. Als getuige moet ik nog een emotionele speech voorbereiden, dus ik weet mij wel bezig te houden, als ik niet in slaap geraak. Emo-kip als ik ben, lig ik al met waterige ogen in mijn bed als ik denk wat ik allemaal ga zeggen… Dat belooft voor de dag zelf.

En wat mijn emo-kipgehalte betreft, het verbetert er niet op. Enkele voorbeelden:

De schoonzus (in spé) ziet op de vrijzellenavond onverwachts een vriendin terug, met de nodige traantjes tot gevolg: Sofie weent gewoon mee.

Een filmpje van nichtje Hannah die danst op het grootouderfeest: de watersluizen gaan open.

Een bazin van een broodjeszaak die ongegeneerd toont dat ze de oude Engelse man  een ambetanterik vindt en dan nog minder ongegeneerd zegt tegen haar collega : ‘allé, ‘k ga nog maar eens gaan kijken wat er nu weer is met die oude lul’ : tranen met tuiten. Lief M. verstond er helemaal niets van, maar de oude man leek me zoooo lief en deed me zoveel denken aan mijn eigen overleden opa, dat ik dacht dat ik erin ging blijven. En het was dan nog 1 november ook…

Programma’s waar mensen ten huwelijk gevraagd worden, kinders geboren worden of ander geluk: stiekem gesnotter achter mijn kussen (anders word ik uitgelachen)

Kortom: bleiten, dat kan ik als de beste!

Instant happiness

Awel, dat vind ik nu écht eens grappig si…

Update

In het vorige berichtje vroeg ik nog om kleine donaties voor onze nieuwe auto, maar aangezien de respons wat mager was en de Civic dienst bleef weigeren, hebben we de bank dan maar om hulp gevraagd. Het is dan wel niet in de vorm van een donatie, maar bon.. dankzij de bank hebben we toch onze auto kunnen kopen. En dus zijn we vanaf zondag de trotse eigenaars van de o-zo mooie Opel Astra!

Voor de rest vliegen de weken hier voorbij. Op het werk loopt alles vlotjes en omdat ik mijn challenge behaald heb, krijg ik binnenkort 10 cinéma-ticketten. Een mens zou voor minder zijn best doen hé. En na al dat harde werken verdiende ik ook wel eens een dagje congé. Het plan om lang uit te slapen en heel de dag in mijn zetel te liggen, viel een beetje in het water. Om7u30 werd ik wakker en ondanks mijn krampachtige pogingen om verder te slapen, was het verloren moeite. Damn you, biologische klok! Gelukkig krijg ik maandag een nieuwe kans want mijn tweede dag congé komt eraan!

Ook de weekends zijn hier de laatste tijd goed gevuld. Dit weekend was er zelfs een heuse reünie, en niet met de eerste de beste. Ik zag namelijk twee vriendinnen uit Parijs terug. Claudia, afkomstig uit Venezuale en studerend in Spanje, was naar Brussel afgezakt en dit zorgde voor een blij weerzien. Stiekem was ik zelfs een beetje zenuwachtig, maar al snel was het weer zoals vorig jaar. ‘S avonds vergezelde mijn allerliefste roomie Ellen ons nog. Het was ook al een tijdje geleden dat ik haar gezien had, dus het deed echt deugd om elkaar nog eens te zien.

En nu nog twee dagjes werken en dan is het tijd voor opnieuw een druk weekend met onder meer een opname van Peter Live, een bezoek aan de winkel van Karen Millen voor een suitekleed voor de trouw van mijn broer, een optreden van Toots Thielemans, een galabal, het ophalen van onze nieuwe auto en een showtochtje doorheen het Vlaamse land met ons nieuw voiture (gecombineerd met een bezoekje aan de (schoon-)ouders).

Ik denk dat ik maandag wat langer zal kunnen slapen

Civic

Toen ik lief M. net had leren kennen en we officieel nog niet eens een koppel waren, hadden we afgesproken om samen naar Gent te rijden richting kot. Omdat er nog geen sprake was van afspraakjes thuis, spraken we af aan het station. Klein detail: ik wist niet met welke auto het lief reed, dus stond ik daar maar te stressen en ondertussen zo stressloos mogelijk te lijken, want in iedere auto kon het lief (in spe) zitten en ik moest er vooral cool en zen uit zien. En na tien minuten wachten, waarin ik bijna in mijn broek deed en alle mogelijke rampscenario’s over minutenlange stiltes de revue waren gepasseerd, arriveerde hij…

En heel eerlijk… ik dacht dat ik bijna in tranen ging uitbarsten. Van het gieren van het lachen wel te verstaan. Want, I kid you not.. het lief zijn auto is écht zo blauw en dateert écht van het jaar 1992.

Maar nu, twee jaar en een half later, heb ik een ware vriendschapsband met de Civic opgebouwd. In de Civic deed ik mijn eerste toertje op een parking, reden we naar de bergen, maakten mijn lief en ik al een paar keer goed ruzie, maar lachten we ons ook te pletter, riepen we al ettelijke malen CIVIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIC als we een soortgenoot tegenkwamen, … Kortom: we hebben al mooie momenten beleefd, de Civic en ik.

Jammer genoeg heeft de Civic ook al een paar mindere momentjes gehad. Want in die twee jaar en een half begaf één van de boxen het, waardoor ik alles hoor en het lief bijna niets, beginnen de remmen en andere dingen verdacht te piepen en… vertikt hij het om te starten als het geregend heeft. Handig hoor, nu de herfst voor de deur staat.

En dus beginnen we stilletjes aan uit te kijken naar een nieuwe auto. Of beter gezegd: het lief kijkt welke fiscale pk’s het interessants zijn, welke motor het beste is, en andere technische snufjes. Ik hou mij bezig met de kleur van de auto en laat me meeslepen door de verkoper die al bezig is over de buggy’s die binnen een paar jaar in de auto gestouwd moeten worden. Dus, als het lief mij binnen een paar maanden nog eens moet komen ophalen aan het station, zal ik niet meer moeten uitkijken naar onze trouwe Civic, maar naar:

Ik ga nog moeten afkicken!

Oja: donaties zijn altijd welkom…

Een beetje boos

De collega’s hadden mij al gewaarschuwd dat er tijdens de Ramadan wel eens een paar gefrustreerde, boze klanten op bezoek konden komen. Ondanks de vele waarschuwingen en anekdotes van de vorige jaren over flauwvallende mensen in de wachtrij en agressieve klanten, had ik nog geen kennis kunnen maken met de Ramadanende, gefrustreerde medemens… tot vorige week.

Donderdag had ik een echte baaldag, waar de ene na de andere klant zijn beklag kwam doen. De een al wat vriendelijker dan de andere. En zo kwam het dat ik (en de collega’s) uitgemaakt werden voor: Dieven, onbekwamen, en nog een paar andere dingen, maar ik versta geen Turks en Marokkaans dus ik kan het lijstje niet afmaken. Nuja, zolang we achter glas zitten kan ik daar smakelijk mee lachen en probeer ik me er zo weinig mogelijk van aan te trekken. Dat een man je staat op te wachten als je uit de bokaal komt en nogal verbaal agressief wordt, is al een stukje minder plezant.

En na een dag op het werk waarop alles fout liep, ik in contact kwam met talloze irritante klanten én het veel te druk was, was ik al een beetje boos. Toen ik op weg naar huis lastiggevallen werd door 10 afstotelijke daklozen, twee wegpiraten en een zatlap op een fiets, werd ik nog een beetje bozer. En tegen dat ik in mijn bed kroop en genoeg tijd gehad had om te piekeren over de voorbije dag was ik woest op Brussel en zijn inwoners! Na een telefoontje van een half uur naar de zus waarin ik eens deftig mijn beklag gedaan had en jammerde hoe fantastisch kalm en mooi en liefelijk Brugge eigenlijk wel is, was ik uiteindelijk een beetje bedaard.

Maar nu ik een weekendje goed geslapen heb en hier in onze zalige zetel zit in ons mooi appartement, ben ik alweer heel blij dat ik hier woon!